Додека „Титаник“ полека тонеше во ледените води на Северниот Атлантик, среде паника, вресоци и очај, од длабочините на бродот се појави мирна силуета – пекарoт.Немаше офицерска униформа. Не носеше никакви ознаки. Немаше свирче и немаше моќ. Тоа беше Чарлс Џоуин – главниот пекар на Титаник.
Додека другите се бореа да преживеат, тој размислуваше како да им помогне на другите. Собираше леб за чамците за спасување. Им помагаше на жените и децата да влезат во чамците. Решително ги охрабруваше оние што се двоумеа. И кога немаше повеќе чамци – не се обидуваше да најде место за себе. Го остави на другите.
И остана!
Се врати во својата кабина. Ти стави виски во чашата. И чекаше.
Во 2:20 часот наутро, челичниот колос исчезна под брановите. Џоуин падна во ледениот океан. Помина повеќе од два часа во водата – и преживеа. Подоцна рекол дека не чувствувал страв. Не паничил. Дури ни студот не бил толку неподнослив. Дали вискито го спасило? Не мора. Алкохолот всушност ја забрзува хипотермијата. Она што навистина го одржало во живот било мирот, силата на духот, навиката да не се откажува – и телото зацврстено од години физички труд. Таа ноќ не одржал никакви херојски говори. Не барал внимание.
Тој беше едноставно тоа што беше: пекар. Човекот што печеше леб. И правеше добро. Затоа што во најтемните моменти, оној што вика најгласно, не секогаш блеска.
Понекогаш вистинските херои се оние што остануваат корисни во тишина.
И тие остануваат на површина.
Од страницата на Стјепан Иван Хорват
куларт.мкСодржините, графичките и техничките решенија се заштитени
со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски
текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски
содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се
цитира.
