“Статуа од музејот што не го посетува Никој”

Се собра љубопитен народ

пред вратата

на Музејот што не го посетува никој.

Се гледаа немо еден во друг и трепнуваа во исто време.

Го чекаа ѕвончето да даде знак да влезат

го чекаа долго, долготрајно, чедно

можеби два века…

 

А вратарот

клучот го имал зафрлено,

во некое дамнешно минато време.

 

Усните им окоравија без вода и омарнина ги фати.

Толпата извикна:

“Отвори ни да го видиме и тоа чудо!

Да ја видиме, да ја видиме:

Статуата од музејот што не ја видел никој!

Таа била сета од сребро, мермер сивец и на постолје од камен,

и исполирана со пролетна убост.

И стоела гордо на сред музејот што не го посетил никој!

 

-Не,

не можам да ве пуштам внатре, мрзеливо стариот вратар им рече.

-Одете си, одете си,

разновидноста нека ве пречека

и денес вие видете нешто друго!

 

А тие со преклопувачки извици кон него назад:

– Ја сакаме статуата од сребро и мермер сивец.

Таа статуа ги персонифицира сите совршенства на светот!

Со проѕирност и цврстина, со блескавост и финост.

 

-Ама статуа е луѓе, не умее да збори.

не умее да пее, им подвикна луто.

Статуа е, не умее да танцува до зори,

ниту да ве погали со дланки.

А од особена важност е и тоа што, запомнете добро- таа не умее ни да љуби!

 

Одете уште веднаш побарајте статуа жива

што блика одвнатре.

И,

душата од топлина и од љубов што ѝ гори…

Па со натажено лице главата со рацете си ја покри:

-Јас еднаш таква во младоста моја, пред три века, сакав,

и за неа до пред малку, сам во осама среде музејот си плакав.

 

Вратарот тогаш почувствува ко да се тие некои безбожници и атеисти,

и дека освен во древната статуа,

која којзнае кој беше ја скроил и ја донел тука, не веруваат во ништо друго.

Си примолкна и тајно влезе од задната врата.

Се доближа и ја скрши со потсмев,

статуата од музејот што не го посетил никој!

 

Таа била магична и преубава и џепна,

извајана од сребро, мермер сивец и на постолје од камен…

 

Но, тој не сакаше безживотни фигури,

сакаше живи, животворни, весели и докрајно развиорени и орни,

кои се подготвени за љубов и во грев да се стават

и да пламнат ко силен пламен.

***

А надвор пред музејот млада девојка лека- полека хранеше птица со трошки,

додека Сонцето најде златна рефлексија во тие нејзини крупни очи, во лицето ѝ бело.

Косата долга до земја како коприна свилена сјајна

в долж беж робата ѝ ја покри.

 

Девојката наеднаш почна да лебди

косата околу неа да ѝ се сука и да се врти.

Полета, за да толпата случајно не тргне кон неа

и ѝ ја уплаши плашливата птица

а можеше веќе да им го насети, поради пречката со статуата, гневот.

 

Прецизна индикација е дека

вратарот клучот го загубил со право.

Тие сите од пред врата не се мрднаа,

сакајќи да влезат и да ја видат чудесијата

за која се прочу во градот!

 

Иако, тешко дека ќе има барем еден кој никогаш не ја сретнал девојката што катаден птиците ги храни.

А тој насобран народ наместо по неа,

за статуата пушти одушевени викој.

 

Статуата убава е- сепак душа нема

и добро што стариот ја заборавил два века зад закатанчени врати,

па сега зеде и ја искрши и срони на парченца за да никогаш не ја ни видат,

и полн со иронија им рече:

-Одете и видете нешто поубаво денес!

И во грев фрлете се за љубов ако треба,

ви го велам ова луѓе јас како старец

од, за чувствата ваши,

ново ниво

и нов еволутивен аспект.

 

Валентина Ѓоргиевска Парго

 

Copyright

куларт.мкСодржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.